SET VI - SZÓSTY ZMYSŁ

Pełni wigoru i frywolności, sześcioro przyjaciół jedzie małym, wgniecionym samochodem nad polskie wybrzeże Bałtyku i z powrotem. Podczas ich podróży rozpada się zarówno samochód, jak i kraj. Mimo to życie toczy się dalej. Ich wyprawa przeplata się ze wspomnieniami i migawkami z przeszłości. 
 
Jadwiga Kowalska – Urodzona w 1982 roku w szwajcarskim Bernie. Obywatelstwo szwajcarskie i polskie. Jadwiga Kowalska studiowała animację i ilustrację w HSLU (Hochschule Luzern, Kunst & Design) oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Otrzymała liczne nagrody za swoje filmy i książkę obrazkową, m.in. na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen oraz Szwajcarską Nagrodę Filmową «Quartz 2009» za najlepszy film animowany za „TÔT OU TARD” (2008), a także na Festiwalu Filmowym w Locarno za „THE BRIDGE OVER THE RIVER” (2016). 

Na planecie Gasto noc jest wieczna. „Todos los futuros” opowiada o przybyciu i ewolucji ludzkości na tej fikcyjnej planecie. 

Bárbara Cerro to argentyńska reżyserka filmowa i reżyserka animacji mieszkająca w Buenos Aires. Ukończyła projektowanie obrazu i dźwięku na UBA oraz studiowała film dokumentalny. Jej nagradzane prace były prezentowane na międzynarodowych festiwalach, takich jak Berlinale, Annecy czy Ottawa International Animation Festival. Często zapraszana jest jako jurorka lub prelegentka na różnych wydarzeniach, m.in. GLAS Animation i Ventana Sur. Bárbara jest także założycielką i dyrektorką dorocznego BITBANG Festival – festiwalu animacji, gier wideo i sztuki cyfrowej, który od 2015 roku odbywa się w Buenos Aires. 

W kraju Ameryki Łacińskiej, dziecięcy zeszyt opowiada serię przerażających wydarzeń, które miały miejsce w Cyrku Wielkich Wąsatych Klaunów. Przedstawiona jako dziecięca opowieść grozy, historia ukazuje, jak w cyrku wykonywano sztuczki i tortury. Namiot wypełniony był cynicznymi i perwersyjnymi aktami, w których Wielcy Wąsaci Klauni bawili się, sprawiając, że ludzie znikali, w towarzystwie treserów zwierząt i ich stworzeń, gotowych terroryzować młode ofiary, lub wykonując śmiertelnie niebezpieczne akrobacje. Surowym i prostym językiem film przypomina niektóre z wydarzeń, które miały miejsce podczas ostatniej dyktatury wojskowej w Argentynie, oferując intymną refleksję nad najnowszą historią kraju.

Ana Comes jest niezależną reżyserką, animatorką i prowadzącą warsztaty. Studiowała film na Narodowym Uniwersytecie w Córdobie, a swoje umiejętności doskonaliła w Cineclub La Quimera. Jej prace były prezentowane na festiwalach krajowych i międzynarodowych, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Jest reżyserką studia Bicha Animación i obecnie pracuje nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem niefikcyjnym „Notas para prácticas incendiarias”. 

Tomas Alzogaray Vanella – Artysta multidyscyplinarny i menedżer kultury (Argentyna-Meksyk). Studiował sztuki plastyczne i teatr na Narodowym Uniwersytecie w Córdobie. Jego prace były prezentowane zarówno na wystawach indywidualnych, jak i zbiorowych podczas festiwali krajowych i międzynarodowych. Pracował jako scenograf filmowy, producent, scenograf teatralny, aktor i reżyser teatralny. Prowadził projekty artystyczne i edukacyjne związane ze sztuką, polityką i zdrowiem psychicznym. Z radością rysuje, produkuje i koordynuje działania Centrum Kulturalnego La Carpintería w Córdobie w Argentynie.

Paz Bloj – Absolwentka kierunku Film i Telewizja na Uniwersytecie Narodowym w Córdobie (UNC), pracuje jako reżyserka artystyczna, scenografka i projektantka środowisk w filmie, reklamie i serialach animowanych. Jako reżyserka i animatorka znana jest ze swojej pracy z techniką animacji poklatkowej z wykorzystaniem systemów cząsteczek. Wśród jej projektów animowanych znajdują się „El Zeide” (2010, INCAA), „Desarma y Sangra” (2015), „Panic Point” (2017), serial „Leyendas a Contraluz” (2012), „Fauna” (koprodukcja z Peru) oraz „La Hora de las Piedras” (2020, INCAA). Obecnie kieruje studiem Bicha Animación. 

Trzech mężczyzn, znajdujących się w opadającym balonie nad lodowatym morzem, musi pozbyć się części balastu. Po głosowaniu, dwóch mężczyzn wyrzuca trzeciego z kosza, chcąc uratować swoje życie. 
 
Øyvind Tangseth zdobył wykształcenie z zakresu animacji na Volda University College i ma za sobą długą karierę w norweskim przemyśle animacyjnym. Pracował w kilku norweskich studiach, między innymi: Filmkameratene, Storm Studio, Qvisten, Bug, Creacon i NRK. Pełnił wiele różnych ról: zajmował się animacją 3D, poklatkową, lay-outem, projektowaniem oraz pracował jako kierownik animacji przy serialach telewizyjnych dla dzieci. Od 2013 roku głównie pracuje jako animator 2D, projektant animacji i reżyser w Råsalt Studio, studiu współzałożonym z Trine Vallevik Håbjørg. Ostatni film, który wyreżyserował – „The captain, the pilot and the singer” (2014) – był prezentowany na wielu festiwalach na całym świecie. 

W mglisty poranek prosta rozmowa między dwoma wędkarzami przeradza się w zbiorową panikę. Film bada psychologię tłumu w niejednoznacznych sytuacjach. Poprzez indywidualną perspektywę członków grupy, ostatecznie ukazuje temat irracjonalnych osądów. Grupa zniekształca wydarzenia, które widzi, pojawia się zjawisko wzajemnego zarażania się, co sprawia, że zniekształcenie nabiera spójności, a wszyscy członkowie grupy przejawiają ten sam stan. Nawet gdy grupa dostrzega fakty, to jakby ich nie widziała – całkowicie je ignoruje, a zamiast tego integruje zniekształconą iluzję z rzeczywistymi wydarzeniami. Zniekształcenie wydarzenia przez grupę zaczyna się od pierwszego zniekształcenia przez jednostkę i jest jednocześnie początkiem sugestii prowadzącej do zarażenia innych. Poprzez analizę efektu tłumu omawiam, że w sytuacjach niejasnych i niepewnych, wskutek psychicznego zniekształcenia postrzeganych rzeczy, u jednostek pojawiają się halucynacje, które stopniowo przenoszą się na innych, aż ostatecznie uwidaczniają się w postaci irracjonalnych działań grupy. We filmie mgła przewija się przez całą narrację – jest nie tylko mgłą w rzeczywistej scenerii, ale także mgłą w sercach tłumu. Przez mgłę prawdziwe rzeczy często pozostają ukryte, ludzie nie potrafią dostrzec prawdy. Istnieje również mgła w sercach tłumu – tłum, który zazwyczaj wydaje się racjonalny, inteligentny i zdolny do myślenia dialektycznego, pod wpływem zbiorowego impulsu traci te cechy, a każdy dąży do zgodności z resztą. 
 
Liu Renming – Mam 23 lata. Jestem chińskim reżyserem animacji. Moje prace zostały wybrane na festiwale: MONSTRA-Lisbon Animation Festival, Feinaki 2024 BeijingAnimation Week, Xiamen International Animation Festival, DIGITAL ART CHINA, 14th Beijing International Film Festival, Chinese Film Festival Hamburg, Aurora International Horror Film Festival 2025, CortoNero_noir – konkurs filmów krótkometrażowych, Golden Baklava Film Academy International Student Film Festival, That's ANIMATO! International Animation Film Student Awards, Living Skies StudentFilm Festival. 

W dystopijnym świecie, w którym dotyk jest zakazany, Matta i Matto oferują schronienie samotnym w Hotelu Vaip. W zwodniczym labiryncie umysłowo zakrzywiających pokoi ich przejściowego hotelu najgłębsze pragnienia zostają spełnione, a nawet przekroczone, lecz wszystko ma swoją cenę.

Bianca Caderas (1990) z Bazylei i Kerstin Zemp (1993) z Lucerny ukończyły z powodzeniem studia licencjackie z animacji 2D w Lucerne School of Art & Design w 2017 roku, prezentując swój film dyplomowy „Living Like Heta” (współreżyserowany z Isabellą Luu). Film ten był pokazywany na licznych festiwalach animacji na całym świecie, w tym na SHORTSHORTS (Tokio), Animafest (Zagrzeb) oraz Warsaw Film Festival. „Living Like Heta” zdobył nagrodę High Swiss Risk Award na Fantoche 2017 oraz Innerschweizer Filmpreis w 2019 roku. Po ukończeniu studiów obie wyjechały za granicę: Bianca do Hamburga, by studiować film, a Kerstin pracowała w Irlandii jako niezależna ilustratorka i animatorka. W 2020 roku Bianca ukończyła film „Jeroboam” jako scenarzystka i reżyserka – projekt powstał we współpracy z Kerstin. „Matta and Matto” (2023) to ich drugi wspólnie wyreżyserowany film krótkometrażowy. 

Ludzie żyją w maleńkich, odizolowanych pokojach, z dala od zagrożeń świata zewnętrznego. Utrzymują się z transmisji wideo na żywo, nawiązując kontakt z innymi w wirtualnej rzeczywistości. Jednak pewnego dnia pulchny chłopiec natrafia na niespodziewany sekret. 
 
Chan Tan Lui to animatorka i ilustratorka mieszkająca w Czechach. Urodzona i wychowana w Hongkongu, ma pięć lat doświadczenia w branży projektowej. Ciekawość europejskiej sztuki i kultury skłoniła ją do rozpoczęcia studiów z animacji na Wydziale Projektowania i Sztuki Ladislava Sutnara w Pilźnie w 2019 roku. Pasjonuje się animacją jako środkiem wyrazu, który pozwala jej przekazywać własne spojrzenie na społeczeństwo oraz tworzyć. 

Mroczna baśń o kaczej wiosce, która, aby przyciągnąć turystów, udaje atak dzikiego potwora, by zyskać sławę i współczucie. Oczywiście wszystko wymyka się spod kontroli.

Bill Plympton jest uznawany za króla niezależnej animacji i był pierwszą osobą, która własnoręcznie narysowała cały pełnometrażowy film animowany – „The Tune”. W 1968 roku przeprowadził się z Portland w stanie Oregon do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął karierę, tworząc rysunki satyryczne dla takich publikacji jak „The New York Times”, „The New Yorker”, „National Lampoon”, „Playboy” i „Screw”. 

W 1987 roku otrzymał nominację do Oscara® za krótkometrażowy film animowany „Your Face”. W 2005 roku uzyskał kolejną nominację – tym razem za krótki metraż „Guard Dog”. „Push Comes to Shove” zdobył prestiżową Nagrodę Jury na Festiwalu w Cannes w 1991 roku, a w 2001 roku inny film krótkometrażowy, „Eat”, otrzymał Grand Prix w sekcji Tydzień Krytyków w Cannes.

Po stworzeniu wielu krótkich metraży, które pojawiały się m.in. w MTV i Spike and Mike's, skierował swój talent ku filmom pełnometrażowym. Od 1991 roku stworzył jedenaście filmów fabularnych. Osiem z nich – „The Tune”, „Mondo Plympton”, „I Married A Strange Person”, „Mutant Aliens”, „Hair High”, „Idiots and Angels”, „Cheatin’”, „Revengeance” oraz „Slide” – to animacje pełnometrażowe. 

Bill Plympton współpracował także z Madonną, Kanye Westem i Weird Alem Yankoviciem przy teledyskach i projektach książkowych. Stworzył również liczne reklamy na zamówienie dla firm takich jak Geico, Trivial Pursuit, Ford, Mercedes, Nike i Taco Bell. W 2006 roku otrzymał nagrodę Winsor McCay Lifetime Achievement Award przyznawaną przez Annie Awards. Zrealizował także osiem sekwencji czołówkowych, tzw. „couch gags”, dla serialu „The Simpsons” emitowanego przez FOX-TV oraz sześć krótkometrażówek „Trump Bites”, opartych na autentycznych nagraniach dźwiękowych Donalda Trumpa, które osiągnęły pierwsze miejsce na stronie internetowej „The New York Times”. Projekt zdobył nagrodę Webby w 2019 roku. Plympton jest także laureatem Lifetime Achievement Award przyznawanej przez National Cartoonist Society.