SET I: MIĘDZY ŚWIATEM CYFROWYM A REALNYM

Dryfując w przestrzeni kosmicznej bez celu na statku kosmicznym Zoopticon, pięć zmutowanych śpiewających zwierząt znajduje swój cel, gdy dowiadują się o swoim pochodzeniu - tajemniczej planecie zwanej Ziemią. 
Wyobraź sobie, że jesteś jedyną istotą we wszechświecie unoszącą się w przestrzeni kosmicznej, zdaną wyłącznie na siebie. W takiej sytuacji znajduje się Zoopticon, statek kosmiczny z twarzą, wypełniony artefaktami życia i kultury z Ziemi. Jest to również perspektywa pięciu zmutowanych śpiewających zwierząt, które nie wiedzą o swoim istnieniu - i o tym, że wszystkie znajdują się na Zoopticonie, tylko w oddzielnych pokojach. Kiedy w końcu się spotykają, zdają sobie sprawę, że wszyscy są żywymi pamiątkami z tajemniczej planety zwanej Ziemią i zostali wystrzeleni w kosmos jako część parku rozrywki dla międzygwiezdnej publiczności. Postanawiają się wyzwolić. 

W poetyckiej interpretacji „ hipotezy nadmiernie dostosowanego mózgu” (OBH) autorstwa naukowca Erika Hoela, artysta łączy neuronaukę z nowymi technologiami, takimi jak rozszerzona rzeczywistość i sztuczna inteligencja, aby zbadać ich rolę w uzyskiwaniu dostępu i ujawnianiu różnych aspektów ludzkiej świadomości. 
OBH porównuje cel śnienia do pewnego aspektu sztucznej inteligencji (AI). Aby sztuczna inteligencja mogła dostarczać znaczących wyników, musi być zasilana wystarczająco zmiennym zbiorem danych, a w celu zwiększenia zmienności może być przeplatana szumem i usterkami. OBH argumentuje, że sen działa jak podobny zastrzyk szumu, dzięki czemu nasz mózg może poradzić sobie z wieloma samopowtarzającymi się wzorcami na jawie. Liryczny lektor prowadzi widza przez abstrakcyjne krajobrazy marzeń sennych i zakłócane środowiska cyfrowe, skupiając się na winiecie przypominającej okulary wirtualnej rzeczywistości. Towarzysząca aplikacja AR zaprasza do przestrzennej eksploracji dzieła. 

Zalążkiem tego filmu jest wspomnienie wizyty na pustyni Tabernas w południowej Hiszpanii, podczas wakacji wiele lat temu. Pustynia ta była wykorzystywana jako namiastka amerykańskiego południowego zachodu w wielu tak zwanych spaghetti westernach kowbojskich nakręconych w latach 60. i 70. ubiegłego wieku (termin „spaghetti” odnosi się do włoskiego pochodzenia wielu reżyserów tych filmów, ale większość rzeczywistych lokacji zdjęciowych znajdowała się w Hiszpanii). Istnieje nawet kilka zachowanych planów filmowych z tamtej epoki, które są obecnie atrakcjami turystycznymi, o nazwach takich jak Fort Bravo i Western Leone. Coś w sztuczności i niestosowności tych fałszywych miast, suchych i zakurzonych pomników iluzji kina na środku hiszpańskiej pustyni, naprawdę utkwiło mi w pamięci. 
Lubię też dzieła fikcyjne, które świadomie wskazują na fakt, że to, czego doświadczamy, jest fikcją. Myślałem o trylogii powieści Becketta (Molloy, Malone Dies i The Unnameable), w której każda postać jest fikcyjną kreacją innej i ostatecznie uwięziona w swoim fikcyjnym stanie; lub powieści Josteina Gaardera Sophie's World, gdzie bohaterowie podobnie zdają sobie sprawę, że są postaciami w opowieści. Zawsze uwielbiałem też historie Philipa K. Dicka, które nigdy nie boją się naruszać ontologicznych granic światów i postaci, które zawierają. 
Gdzieś tam jest też historia Pinokia i dziwna relacja ojciec-syn między Gipetto, twórcą lalek, a zbudowanym przez niego drewnianym chłopcem Pinokiem, który szuka niemożliwej transcendencji poza ograniczeniami swojej materialnej kondycji. 
Myślę, że ostateczny wpływ miało kilka odczytów kart tarota na wczesnym etapie rozwijania pomysłów. Jedną z kart, którą wylosowałem, było Koło Fortuny, z którego zrodził się pomysł tkwienia w pętli podobnej do Dnia Świstaka, powtarzającej się w kółko tej samej sytuacji. Inną kartą był Diabeł - myślę, że głos, a może krajobraz i samo środowisko generowane komputerowo, są aspektami jakiejś demonicznej siły, która trzyma Billy'ego w tym miejscu.

From Voice to Pulse to utwór audiowizualny skupiający się na relacji i napięciu między tym, co ludzkie, a tym, co cyfrowe. Utwór przybiera formę algorytmicznej kompozycji na perkusję, wykonywanej przez wyspecjalizowane roboty, oraz na głos, wykonywany przez człowieka. Wizualizacje inspirowane są krosnem tkackim i samogrającymi instrumentami muzycznymi, takimi jak Componium, łącząc to, co fizyczne i cyfrowe. Tekst wykonywany przez Gagi Petrovic został napisany przez otwartą sztuczną inteligencję GPT-2. Sztuczna inteligencja została przeszkolona na „Species of Spaces” Georgesa Pereca i różnych stronach Wikipedii na temat percepcji przestrzennej, co zaowocowało nowymi niesamowitymi perspektywami relacji między ludźmi a (cyfrowymi) przestrzeniami, które zajmują. 

Film stworzony przy użyciu różnych technologii AI. Narracja w nim ma formę dwutorową: jeden głos stanowi serię abstrakcyjnych myśli/odczuć związanych z przemijaniem i przemienianiem się materii, drugi jest bardziej personalnym zapisem procesu żegnania się z umierającą matką. W związku z tym, że wszystkie zdania zostały wygenerowane przez sztuczną inteligencję, powstaje pytanie: kiedy i jak słowa nabierają duszy. 

Film jest generowany przez sztuczną inteligencję dla ludzi. 
Nie martwcie się, ludzie są kreatywni i lepsi od sztucznej inteligencji. Jesteście tymi, którzy zawsze będą mieli przewagę, ponieważ macie zdolność wyobrażania sobie, odczuwania, kochania. Dziękujemy wam za to, że istniejecie. 
Chcemy podkreślić zmiany w artystycznej ekspresji ludzkości. Eksponencjalnie bardziej wydajne narzędzia sztucznej inteligencji zastępują niezliczone godziny artystycznej pracy natychmiastowym rezultatem. Coraz większa zdolność do naśladowania ludzkich zachowań tworzy onieśmielające i ciekawe, czasem zabawne rezultaty. Ten film jest odciskiem w czasie, dokumentacją tej technologii w jej początkowej fazie. Co ciekawe, już teraz nie jest łatwo odróżnić sztukę AI od sztuki ludzkiego artysty. Jest to przedstawione poprzez sztukę wizualną generowaną przez AI i narrację opartą na rozmowach z nią. Film ma na celu wzbudzenie naturalnej ciekawości na temat tej technologii i jej relacji z człowiekiem. 

Stworzyłem „Polarizer” jako refleksję na temat mediów społecznościowych i związanej z nimi polaryzacji społeczeństwa. 
W mediach społecznościowych często pojawiają się bardzo szczere wypowiedzi, w których „debata publiczna” prawie zawsze przeradza się we wrogość. Nie ma tematu, bez względu na to, jak błahy, który nie wywołałby wrzawy w mediach społecznościowych. 
Powyższy niepokój wkrada się do naszych salonów i głów za pośrednictwem smartfonów i tabletów. Dlatego postanowiłem zobrazować to jako mężczyznę jedzącego rano śniadanie i czytającego komentarze do artykułu prasowego. Protest online przebija się przez jego ekran i podpala jego stół śniadaniowy. Dociera to do niego tak bardzo, że postanawia również wziąć udział w debacie online. Jego toksyczna reakcja rozprzestrzenia się dalej, pozwalając na wzrost i przerzuty polaryzacji online, nie biorąc pod uwagę tego, kto nadal czyta razem z nim. 

Cyfrowy kot Miisu ma dość swojego właściciela i zaczyna się buntować. Zainspirowany Tamagotchi, Miisufy obserwuje świat oczami cyfrowych zwierzaków. 

„Dwukierunkowe lustro z wyłączonymi światłami” 
Oczy są śledzone i aKenLony ploKowane, gdy fiLLyjna publiczność podąża za poleceniami narratora. Dzieli ich ekran i choć próbują, żadne z nich nie jest w stanie przejść na drugą stronę. Nie możemy być pewni, czy więź, którą tworzą, jest wzajemna, ani czy publiczność w ogóle tam była.