Poznaj selekcję Konkursu Międzynarodowego 18. MFFA Animator!

Selekcjonerzy i selekcjonerki 18. MFFA Animator wybrali 51 filmów, które wezmą udział w Międzynarodowym Konkursie Filmów Krótkometrażowych. Wśród nich znalazły się produkcje z 33 krajów Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Który z nich otrzyma Grand Prix i tym samym zyska skróconą drogę do Oscara®?

Oto 51 filmów, które zostaną zaprezentowane podczas Festiwalu Animator w 6 blokach tematycznych:

1.《IN THE MIST》, reż. Renming Liu, Chiny 2024

W mglisty poranek prosta rozmowa między dwoma wędkarzami przeradza się w zbiorową panikę. Film bada psychologię tłumu w niejednoznacznych sytuacjach. Poprzez indywidualną perspektywę członków grupy, ostatecznie ukazuje temat irracjonalnych osądów. Grupa zniekształca wydarzenia, które widzi, pojawia się zjawisko wzajemnego zarażania się, co sprawia, że zniekształcenie nabiera spójności, a wszyscy członkowie grupy przejawiają ten sam stan. Nawet gdy grupa dostrzega fakty, to jakby ich nie widziała – całkowicie je ignoruje, a zamiast tego integruje zniekształconą iluzję z rzeczywistymi wydarzeniami. Zniekształcenie wydarzenia przez grupę zaczyna się od pierwszego zniekształcenia przez jednostkę i jest jednocześnie początkiem sugestii prowadzącej do zarażenia innych. Poprzez analizę efektu tłumu omawiam, że w sytuacjach niejasnych i niepewnych, wskutek psychicznego zniekształcenia postrzeganych rzeczy, u jednostek pojawiają się halucynacje, które stopniowo przenoszą się na innych, aż ostatecznie uwidaczniają się w postaci irracjonalnych działań grupy. W filmie mgła przewija się przez całą narrację – jest nie tylko mgłą w rzeczywistej scenerii, ale także mgłą w sercach tłumu. Przez mgłę prawdziwe rzeczy często pozostają ukryte, ludzie nie potrafią dostrzec prawdy. Istnieje również mgła w sercach tłumu – tłum, który zazwyczaj wydaje się racjonalny, inteligentny i zdolny do myślenia dialektycznego, pod wpływem zbiorowego impulsu traci te cechy, a każdy dąży do zgodności z resztą.

Liu Renming – Mam 23 lata. Jestem chińskim reżyserem animacji. Moje prace zostały wybrane na festiwale: MONSTRA-Lisbon Animation Festival, Feinaki 2024 Beijing Animation Week, Xiamen International Animation Festival, DIGITAL ART CHINA, 14th Beijing International Film Festival, Chinese Film Festival Hamburg, Aurora International Horror Film Festival 2025, CortoNero_noir – konkurs filmów krótkometrażowych, Golden Baklava Film Academy International Student Film Festival, That's ANIMATO! International Animation Film Student Awards, Living Skies StudentFilm Festival.

2. A Night at the Rest Area, reż. Saki Muramoto, Japonia 2024

Na nocnym parkingu przy autostradzie zmęczeni podróżni w ciszy odprężają swoje umysły. Krótka chwila spędzona z zupełnie obcymi ludźmi jest pełna samotności, a jednak w jakiś sposób przynosi ukojenie.

Saki Muramoto – Urodzona w Japonii w 1988 roku. Ukończyła tokijski Uniwersytet Sztuk Pięknych, Wydział Filmu i Nowych Mediów, kierunek animacja w 2013 roku. Obecnie pracuję jako niezależna reżyserka animacji i ilustratorka.

3. Autokar, reż. Sylwia Szkiłądź, 2025

W latach 90. 8-letnia Agata opuszcza Polskę i wyjeżdża do Belgii. Jej perspektywa przekształca rzeczywistość migracyjną w doświadczenie inicjacyjne.

Sylwia Szkiłądź jest reżyserką krótkometrażowych filmów animowanych. Urodziła się w 1987 roku na Podlasiu, które opuściła w wieku 8 lat wraz z rodzicami, by zamieszkać w Brukseli. Podlasie jednak było i pozostaje jednym z jej najważniejszych źródeł artystycznej inspiracji. Wśród jej produkcji filmowych znajdują się: „Limaçon et caricoles” (2012) współreżyserowany z Nimem Gamboą, „La Soupe aux fraises” (2014) oraz „Le Renard minuscule” (2015), współreżyserowany z Aline Quertain. Pracuje jako freelancerka przy różnych formach animacji: teledyskach współtworzonych z Jessicą Poon – „The Skeleton band”, „The Midnight Secret socks party”, animacjach stworzonych z Marion Sellenet do serii „Les Chroniques végétales”. Dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem w dziedzinie animacji z dziećmi i dorosłymi, organizując warsztaty w ośrodkach i szkołach. Obecnie mieszka i pracuje w Belgii, Francji i Polsce.

4. Body of a shadow, reż. Andrea Muñoz, Kolumbia 2023

We śnie kobieta zostaje porwana ze swojego miasteczka przez ogromną czarną masę i zabrana na łąkę zamieszkaną przez grupę dzikich kobiet. W osobliwości tego, co nieokiełznane, obudzi się naprawdę.

Andrea Muñoz – jej głównym obszarem pracy i eksploracji jest animacja eksperymentalna oraz języki audiowizualne. Pracowała jako animatorka przy krótkometrażowym filmie „La Perra” w reżyserii Carli Melo, który miał swoją międzynarodową premierę na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2023 roku. W 2021 roku otrzymała dofinansowanie na realizację swojego pierwszego filmu animowanego „Cuerpo de esta sombra”, który miał premierę na festiwalu Tricky Women Tricky Realities. Pracowała jako koordynatorka produkcji w DINAMITA ANIMACIÓN i jest członkinią kolektywu artystycznego Porosa Animación, skupiającego się na badaniu, pokazach i produkcji animacji eksperymentalnej. Należy również do zespołu dydaktycznego dyplomowego programu z zakresu animacji eksperymentalnej na Xaverian University.

5. BOX, reż. Aline Schoch, Szwajcaria 2024

W uporządkowanym systemie postacie żyją w izolacji, każda w swoim pudełku. Rysują, wycinają, składają i układają papierowe pudełka jedno na drugim. Gdy stosy sięgają coraz wyżej i w końcu się zawalają, postacie odnajdują się nawzajem i odkrywają wspólne życie.

Aline Schoch urodziła się w Lucernie w 1996 roku. Po ukończeniu kursu przygotowawczego w Lucerne School of Art and Design studiowała animację na tej samej uczelni. Od 2020 roku pracuje jako niezależna animatorka i jest członkinią kolektywu zajmującego się projektowaniem dźwięku Noisy Neighbours.

6. Butterfly, reż. Suncana Brkulj, Chorwacja 2024

Społeczność ogrodowych stworzeń wspólnie podtrzymuje rytm życia, korzystając z wody z fontanny. Gdy motyl utknie w fontannie, wszyscy stają przed nieznaną dotąd sytuacją.

Sunčana Brkulj (ur. 1997) uzyskała tytuł magistra animacji na Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu. Jej filmy studenckie były prezentowane na prestiżowych festiwalach w Annecy, Ottawie, Zagrzebiu, Stuttgarcie i innych, zdobywając liczne nagrody. Po ukończeniu studiów odbyła rezydencję w Open Workshop w Viborgu, gdzie zrealizowała swój pierwszy profesjonalny film zatytułowany „Butterfly”.

7. Carrotica, reż. Daniel Sterlin-Altman, Niemcy 2024

Matka i syn mierzą się ze swoimi żądzami i samotnością w najbardziej queerowy sposób. Film zdobył Cristal za najlepszy film dyplomowy na Międzynarodowym Festiwalu Animacji w Annecy, nagrodę za najlepszy film dyplomowy na Animafest Zagrzeb oraz Złotego Jeźdźca za najlepszy niemiecki film animowany krótkometrażowy na Filmfest Dresden.

Daniel Sterlin-Altman (on/jego) to kanadyjski twórca filmów animowanych mieszkający w Berlinie. Specjalizuje się w animacji poklatkowej i opowiada historie z wyczuciem niuansów i emocji. Jego twórczość eksploruje tematy rodziny, seksualności i tożsamości, łącząc camp, absurd, komedię i realizm. Ukończył studia magisterskie na Filmuniversität Babelsberg KONRAD WOLF w Poczdamie. Daniel zrealizował kilka niezależnych filmów krótkometrażowych oraz filmy na zamówienie, które były prezentowane na festiwalach na całym świecie.

8. Compost, reż. Augusto Sinay, Matías Sinay, Argentyna 2024

Po śmiertelnym wypadku właścicielka szklarni wykorzystuje ciało zmarłego męża jako nawóz dla nowej rośliny.

Augusto Sinay i Matías Sinay to bracia urodzeni w Argentynie, którzy od ponad 10 lat wspólnie piszą, reżyserują i produkują filmy oraz dzieła narracyjne. Wspólnie stworzyli filmy krótkometrażowe, pełnometrażowe, teledyski, filmy dokumentalne, podcasty i seriale animowane.

9. Cycle or Bicycle, reż. Roxane Campoy, Francja 2024

Albert, 62 lata, szaleje na punkcie kolarstwa. Paulette, 65 lat, uwielbia jeździć na rowerze. Podczas gdy Albert zawsze chce jechać szybciej, Paulette stanowczo odmawia. Podarowuje jej rower elektryczny. Ale albo rodzimy się rowerzystą, albo kolarzem. To rozróżnienie ma wręcz wymiar polityczny. Albert szybko uświadamia sobie, że posunął się za daleko.

Roxane Campoy jest reżyserką i ilustratorką z Francji. W swojej pracy koncentruje się na osiąganiu harmonijnego połączenia kolorów i kompozycji. Tworzy ilustracje pełne życia i energii, posługując się techniką gwaszu.

10. Dare to be Fabulous, reż. Zhen Zhou, Xinxin Qin, Carla Sampaio da Silva, Adam Meziane Philipps, Yangjia Chen, João Buosi, 2024

Aby udowodnić swoją wartość ojcu gangsterowi, Alessandro postanawia obrabować bar. Nie spodziewa się jednak, że spotka zupełnie inną stronę ojca – drag queen Lady Victorię.

João Buosi – Jestem brazylijskim animatorem, niedawno ukończyłem studia magisterskie z animacji i filmu animowanego w Gobelins. Pragnę wyrażać siebie poprzez animację postaci i ich ekspresję.

Carla Sampaio Da Silva – Jestem Francuzką o włosko-portugalskich korzeniach, niedawno ukończyłam studia w Gobelins. Specjalizuję się w animacji 2D/3D i projektowaniu postaci.

Qin Xinxin – Chińska artystka animacji z pięcioletnim doświadczeniem. Specjalizuję się w animacji postaci, interesuję się również storyboardem. Mam pasję do tworzenia, eksplorowania różnych stylów artystycznych i pracy zespołowej.

Zhen Zhou – Artystka storyboardów i animatorka 2D z Chin.

11. Dead weight, reż. Øyvind Tangseth, Norwegia 2024

Trzech mężczyzn, znajdujących się w opadającym balonie nad lodowatym morzem, musi pozbyć się części balastu. Po głosowaniu, dwóch mężczyzn wyrzuca trzeciego z kosza, chcąc uratować swoje życie.

Øyvind Tangseth zdobył wykształcenie z zakresu animacji na Volda University College i ma za sobą długą karierę w norweskim przemyśle animacyjnym. Pracował w kilku norweskich studiach, m.in. Filmkameratene, Storm Studio, Qvisten, Bug, Creacon i NRK. Pełnił wiele różnych ról: zajmował się animacją 3D, poklatkową, lay-outem, projektowaniem oraz pracował jako kierownik animacji przy serialach telewizyjnych dla dzieci. Od 2013 roku głównie pracuje jako animator 2D, projektant animacji i reżyser w Råsalt Studio, studiu współzałożonym z Trine Vallevik Håbjørg. Ostatni film, który wyreżyserował – „The captain, the pilot and the singer” (2014) – był prezentowany na wielu festiwalach na całym świecie.

12. Dear Leo Sokolosky, reż. Weronika Szyma, Polska 2024

Ten poetycki dialog rozgrywa się między młodą dziewczyną a jej zmarłym pradziadkiem, splatając obrazy z niemieckiego miasteczka, do którego został wysłany do obozu pracy podczas II wojny światowej, z delikatną narracją, gdy dziewczyna pisze list. Przeszłość płynnie miesza się z teraźniejszością, a przebłyski wspomnień przeplatają się z momentami zapomnienia. Leo Sokolosky, adresat listu, to duch przyjaciela pradziadka z obozu, który pełni mistyczną rolę łącznika między jej światem a jego. Film porusza pytania o ideały we współczesnym świecie i wyraża tęsknotę za kimś bliskim, kto już odszedł.

Weronika Szyma – reżyserka animacji. Urodzona w 1996 roku w Warszawie. Absolwentka studiów magisterskich z animacji w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Autorka filmów krótkometrażowych, m.in. „Blue” (2023), „Once upon a time in Israel” (2021) i „Lushfulness” (2020). Jej filmy były wybierane i nagradzane na licznych festiwalach filmowych na całym świecie. Pracuje głównie w mediach analogowych. Jej twórczość koncentruje się na feminizmie, ciele, języku, kulturach i konfliktach światowych.

13. Dédé (Ancestor), reż. Yasmine Djedje-Fisher-Azoume, Wielka Brytania 2025

„Dédé (Ancestor)” zagłębia się w diasporową tożsamość kobiecą poprzez eksplorację pochodzenia reżyserki i animatorki z ludu Bété, plemienia z centralnej części Wybrzeża Kości Słoniowej. Film stanowi podróż w kobiecą kosmologię i tradycje folklorystyczne tego regionu, prowadzoną przez kobiece ikony takie jak plemienne rzeźby płodności, maski, rzeźby, mitologiczne baśnie i bóstwa. Dzięki celowo nielinearnej i abstrakcyjnej narracji, film obficie wykorzystuje motywy miedzi, odzwierciedlając tradycyjne rzemiosło metalurgiczne Wybrzeża Kości Słoniowej oraz inne teksturalne i materialne dziedzictwa tego obszaru.

Yasmine Djedje-Fisher-Azoume to multidyscyplinarna animatorka, reżyserka i artystka mieszkająca w Londynie. Jej twórczość łączy cyfrową animację 2D z tradycyjną animacją na papierze i technikami analogowymi, czerpiąc tematyczne i estetyczne inspiracje ze swojego afrykańskiego (iworyjskiego) dziedzictwa. Takie elementy jak afrykańskie rzeźby drewniane, rzeźby z brązu, ceremonialne relikwie oraz bogate faktury i kolory tkanin i tradycyjnych ubrań stanowią fundament dla jej rozwijającej się praktyki artystycznej. W 2025 roku Djedje-Fisher-Azoume otrzymała nagrodę Lodestar w kategorii animacji, przyznawaną przez Film London. Niedawno wyprodukowała krótkometrażowy film animowany „Creekmouth” (2024) we współpracy z Create London i Creekmouth Preservation Society. Jej wcześniejsze prace obejmują „RAFTS” (2023), powstały we współpracy z artystą nominowanym do Nagrody Turnera, Rorym Pilgrimem. W 2021 roku została zaproszona przez Muzeum Wiktorii i Alberta do stworzenia oryginalnej animacji na potrzeby wystawy „Alice: Curiouser and Curiouser”.

14. DO SOMETHING, reż. Sofija Zivkovic, Niemcy 2024

Krwinka wyrusza na misję, by dotrzeć do mózgu i przekonać go, żeby nawodnił ich odwodnione ciało.

Sofija Zivkovic urodziła się w Stuttgarcie w Niemczech, gdzie dorastała i chodziła do szkoły. Od zawsze czuła miłość do animacji, rysunku i filmu, dlatego po ukończeniu szkoły średniej odbyła staże – najpierw w firmie Kemnitzmares, a następnie przez pół roku w studiu animacji „Studio Film Bilder”. Obecnie studiuje w Filmakademie Baden-Württemberg i była stypendystką programu MFA Computer Arts w School of Visual Arts w Nowym Jorku podczas semestru zimowego w 2024 roku.

15. Dragfox, reż. Lisa Ott, Wielka Brytania 2024

Poszukiwania tożsamości Sama zostają przerwane przez tajemniczego lisa z sąsiedztwa. Razem wyruszają w magiczną podróż na strych, by odkryć zaskakujące rzeczy, które mogą ich łączyć, oraz nauczyć się celebrować to, co ich różni.

Lisa mieszka w Londynie i zajmuje się reżyserią animacji. Dziewięć lat temu przeprowadziło się do Wielkiej Brytanii, by rozpocząć karierę filmową i po drodze zakochało się w animacji poklatkowej. Studiowało modelarstwo, a następnie dołączyło do zespołu lalkowego w Mackinnon & Saunders, pomagając w tworzeniu lalek do filmów opowiadających historie innych twórców. Ostatnio pracowało nad projektami takimi jak nagrodzony Oscarem i BAFTĄ „Guillermo del Toro’s Pinocchio” oraz „The House” dla Netflixa. Z pragnienia, by w animacji pojawiało się więcej historii LGBTQIA+, zdecydowało się na reżyserski debiut, zapisując się na kurs reżyserii animacji w National Film and Television School. Tam odnalazło kreatywnych współpracowników i wyreżyserowało swój debiutancki film poklatkowy „Dragfox”. Twórczość Lisy konsekwentnie podejmuje tematy przynależności oraz dorastania jako osoba queer na wiejskiej farmie, a także celebruje różnorodność wewnątrz społeczności LGBTQ+.

16. Duckville, reż. Bill Plympton, Stany Zjednoczone 2024

Mroczna baśń o kaczej wiosce, która, aby przyciągnąć turystów, udaje atak dzikiego potwora, by zyskać sławę i współczucie. Oczywiście wszystko wymyka się spod kontroli.

Bill Plympton jest uznawany za króla niezależnej animacji i był pierwszą osobą, która własnoręcznie narysowała cały pełnometrażowy film animowany – „The Tune”. W 1968 roku przeprowadził się z Portland w stanie Oregon do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął karierę, tworząc rysunki satyryczne dla takich publikacji jak „The New York Times”, „The New Yorker”, „National Lampoon”, „Playboy” i „Screw”. W 1987 roku otrzymał nominację do Oscara® za krótkometrażowy film animowany „Your Face”. W 2005 roku uzyskał kolejną nominację – tym razem za krótki metraż „Guard Dog”. „Push Comes to Shove” zdobył prestiżową Nagrodę Jury na Festiwalu w Cannes w 1991 roku, a w 2001 roku inny film krótkometrażowy, „Eat”, otrzymał Grand Prix w sekcji Tydzień Krytyków w Cannes. Po stworzeniu wielu krótkich metraży, które pojawiały się m.in. w MTV i Spike and Mike's, skierował swój talent ku filmom pełnometrażowym. Od 1991 roku stworzył jedenaście filmów fabularnych. Osiem z nich – „The Tune”, „Mondo Plympton”, „I Married A Strange Person”, „Mutant Aliens”, „Hair High”, „Idiots and Angels”, „Cheatin’”, „Revengeance” oraz „Slide” – to animacje pełnometrażowe. Bill Plympton współpracował także z Madonną, Kanye Westem i Weird Alem Yankoviciem przy teledyskach i projektach książkowych. Stworzył również liczne reklamy na zamówienie dla firm takich jak Geico, Trivial Pursuit, Ford, Mercedes, Nike i Taco Bell. W 2006 roku otrzymał nagrodę Winsor McCay Lifetime Achievement Award przyznawaną przez Annie Awards. Zrealizował także osiem sekwencji czołówkowych, tzw. „couch gags”, dla serialu „The Simpsons” emitowanego przez FOX-TV oraz sześć krótkometrażówek „Trump Bites”, opartych na autentycznych nagraniach dźwiękowych Donalda Trumpa, które osiągnęły pierwsze miejsce na stronie internetowej „The New York Times”. Projekt zdobył nagrodę Webby w 2019 roku. Plympton jest także laureatem Lifetime Achievement Award przyznawanej przez National Cartoonist Society.

17. Esca, reż. Felice Ronzon, Francja 2024

W deszczowy dzień dwie uczennice z przeciwnych szkół z internatem spotykają się. Pod nieruchomym spojrzeniem dwóch olbrzymich posągów zaczynają tracić poczucie czasu, bo deszcz zdaje się nie ustawać...

Felice Ronzon dorastała w Grenoble we Francji, niedaleko gór. Po uzyskaniu matury przeprowadziła się do innego miasta – Clermont-Ferrand – by studiować animację w pobliżu wulkanu. Przez trzy lata Felice eksperymentowała z różnymi środkami wyrazu – oczywiście animacją, ale także komiksem, ilustracją i muzyką. Muzyka od zawsze odgrywała kluczową rolę w jej procesie twórczym. Felice przez osiem lat uczyła się gry na gitarze i grała w zespole rockowym z przyjaciółmi. Po trzech latach uzyskała tytuł licencjacki i postanowiło kontynuować studia z animacji w innym kraju – w Belgii, gdzie niedawno ukończyła dwuletni program magisterski w La Cambre w Brukseli.

18. Green Lung, reż. Simon Hamlyn, Wielka Brytania 2024

W kolebce rewolucji przemysłowej robotnicy zwracają się ku naturze, by leczyć się z warunków panujących w fabryce. Ręcznie drukowany film o pierwszym publicznym parku w Wielkiej Brytanii.

Simon Hamlyn to artysta-animator mieszkający w Bristolu (Wielka Brytania), którego twórczość opiera się na eksperymentalnym podejściu i eksploracji procesów twórczych. Szczególne zainteresowanie poświęca łączeniu różnych technik druku z animacją – rozwijając metody hybrydowe, które otwierają nowe możliwości pracy. Interesują go tematy związane z historią i społeczeństwem, a szczególnie fascynują go złożone mitologie kryjące się za naszą przestrzenią zbudowaną.

19. HEY DAD, reż. WeiFan Wang, Tajwan 2024

Ćwiczyłem te słowa przez 20 lat, ale może szczerość to jednak nie najlepszy pomysł. Zaczynam odliczanie od nowa – kolejne 20 lat. Może wtedy będzie właściwy moment.

WeiFan Wang to reżyser animacji mieszkający w Tajpej i Londynie. Po ukończeniu studiów z animacji na Tajwańskim Narodowym Uniwersytecie Sztuk kontynuował naukę w Royal College of Art, gdzie rozpoczął eksperymenty z animacją poszerzoną. Jego filmy czerpią głównie z relacji międzyludzkich, a ich twórczość była nominowana m.in. na festiwalach Animafest Zagreb, Annecy International Animation Film Festival oraz ASIFA International Animation Day.

20. I died in Irpin, reż. Anastasiia Falileieva, Czechy 2024

24 lutego 2022 roku mój chłopak i ja uciekliśmy z Kijowa do Irpienia. Spędziliśmy 10 dni w zablokowanym mieście i udało nam się wydostać ostatnim konwojem ewakuacyjnym. Minął czas, ale uczucie, że umarłam w Irpieniu nigdy mnie nie opuściło. Film rekonstruuje tę prawdziwą historię przetrwania przez osobisty i subiektywny pryzmat.

Anastasiia Falileieva urodziła się w 2000 roku w Kremenczuku w Ukrainie. Studiowała animację poklatkową i reżyserię na Kijowskim Narodowym Uniwersytecie Teatru, Kina i Telewizji im. I. Karpenki-Karego. Anastasiia należy do nielicznego już grona specjalistek od animacji poklatkowej w ukraińskim przemyśle filmowym.

21. In My Head, reż. Irina Tempea, Kanada 2024

„In my head” to eksperymentalny film krótkometrażowy o chorobie, na którą choruję od ponad siedmiu lat – stwardnieniu rozsianym. Poprzez obrazy z rezonansu magnetycznego, przekroje szyjne i rwane dźwięki ukazuje się codzienność. Życie toczy się dalej. Czuję się dobrze, nie czuję się dobrze. Dziś coraz bardziej otwieram się w temacie tej choroby. Ten filmowy dziennik to trochę żałoba, trochę słodycz.

Irina Tempea to reżyserka i działaczka kulturalna rumuńskiego pochodzenia, mieszkająca w Tiohtià:ke/Montrealu. Jej oparta na dzienniku praktyka artystyczna skupia się na analogowym procesie, który pozwala jej się odsłonić. Zadaje pytania o materialność filmu, rejestrując swoje codzienne życie i bliskie osoby. Niedawno ukończyła swój pierwszy film krótkometrażowy „In my head”, opowiadający o jej stwardnieniu rozsianym. Obecnie pracuje nad swoim drugim filmem.

22. In Thousands Petals, reż. Louise Bongartz, Belgia 2024

Młoda mężatka zbiera słodkie wspomnienia swojego romansu. Przy bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że zostawia za sobą kawałki samej siebie...

Louise Bongartz uzyskała tytuł magistra animacji poklatkowej w prestiżowej BAU Design College w Barcelonie oraz magistra animacji w La Cambre. W swoim filmie dyplomowym „HEXED” Louise pokazała mistrzostwo techniczne, wykorzystując drewno jako materiał do tworzenia lalek i scenografii, co nadało filmowi wyjątkową atmosferę. W „En Mille Pétales” artystka pokazuje swoją determinację w dalszym eksperymentowaniu z drewnem i papierem, wchodząc w bezpośredni kontakt z materiałem, by wydobyć z niego emocje.

23. it's just a whole, reż. Bianca Scali, Niemcy 2023

Wiedziała, że ten dzień nadejdzie i że będzie musiała podjąć decyzję. Ale gdy w końcu nadchodzi, Maya nie może tego pojąć. Pieprzyk – taki mały, taki niepozorny, tylko ślad... Dlaczego tak trudno się z nim rozstać? Czy Maya kiedykolwiek znów poczuje się cała, gdy kawałek niej zostanie odebrany?

Bianca Scali – urodzona w 1998 roku w Paryżu, reżyserka filmów animowanych, która w 2023 roku ukończyła Filmakademie Baden-Württemberg filmem dyplomowym „it’s just a whole”. Fotografia, animacja cyfrowa i tradycyjna, papier, faktury czy procesy analogowe to tylko niektóre z mediów, które Bianca Scali lubi łączyć w swoich filmach.

24. Keep Out, reż. Tan Lui Chan, Hong Kong 2024

Ludzie żyją w maleńkich, odizolowanych pokojach, z dala od zagrożeń świata zewnętrznego. Utrzymują się z transmisji wideo na żywo, nawiązując kontakt z innymi w wirtualnej rzeczywistości. Jednak pewnego dnia pulchny chłopiec natrafia na niespodziewany sekret.

Chan Tan Lui to animatorka i ilustratorka mieszkająca w Czechach. Urodzona i wychowana w Hongkongu, ma pięć lat doświadczenia w branży projektowej. Ciekawość europejskiej sztuki i kultury skłoniła ją do rozpoczęcia studiów z animacji na Wydziale Projektowania i Sztuki Ladislava Sutnara w Pilźnie w 2019 roku. Pasjonuje się animacją jako środkiem wyrazu, który pozwala jej przekazywać własne spojrzenie na społeczeństwo oraz tworzyć.

25. LARVAL, reż. Alice Bloomfield, Wielka Brytania 2024

Prowadząc samotne życie w izolacji, dziewczyna marzy o luksusie i pięknie. Fantazjuje o tym, by wyglądać jak jej idolka i zdobyć serce swojej niespełnionej miłości, nieświadomego jej uczuć pracownika lokalnej knajpki. W surrealistycznym, onirycznym ciągu wydarzeń, z udziałem przypominającego ćmę ducha, odkrywa, że być może powinna była uważać, czego sobie życzy.

Alice Bloomfield to artystka mieszkająca w Londynie, która poprzez ilustrację i animację eksploruje ludzkie emocje, seks i miłość. Jej linearna, figuratywna stylistyka przywodzi na myśl mangę, łącząc chłodne barwy z bogatymi kompozycjami. Swoją twórczość określa jako „niepokojącą, przesyconą przepychem i nieprzyzwoitą”. Inspiracje czerpie z kiczowatych wnętrz lat 70. i wszystkiego, co mroczne i tajemnicze. Od 2021 roku jest reżyserką związaną z Black Dog Films i pracowała przy wielu projektach dla takich klientów jak Gucci, Rihanna, Marc Jacobs i Netflix.

26. Lights, Haze, reż. Tata Managadze, 2024

„Lights, Haze” to poetycki dokument badający ambiwalencję pamięci poprzez prawdziwe miejsca znajdujące się na obrzeżach Tbilisi. Film wykorzystuje światło jako centralny element symboliczny, by wyrazić złożoność tych refleksji. Stworzony z użyciem animacji 2D rysowanej klatka po klatce – zarówno cyfrowej, jak i analogowej – zawiera także sekwencję cyjanotypii, w której klatki zostały naświetlone przy użyciu prawdziwego światła, co dodaje narracji eksperymentalnego i onirycznego charakteru. Film podkreśla skrajną subiektywność w ramach gatunku animowanego dokumentu.

Tata Managadze – urodziła się w 1997 roku w gruzińskim Tbilisi. Posiada licencjat ze sztuk medialnych uzyskany na Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Tbilisi oraz tytuł magistra animacji z programu RE:Anima Joint Masters.

27. Little Shrew (Snowflake), reż. Kate Bush, Wielka Brytania 2024

Mała ryjówka wyrusza na poszukiwanie Nadziei, przemierzając zbombardowane miasto. Film wykorzystywany jest jako część zbiórki charytatywnej na rzecz organizacji War Child.

Kate Bush – Nie ma dziś na świecie artystki takiej jak Kate Bush – reżyserka, muzyczka, wokalistka, scenarzystka, autorka piosenek i producentka muzyczna. Wyreżyserowała cenione widowisko „Before the Dawn”, a wśród jej innych dokonań reżyserskich znajdują się większość teledysków, w tym nominowany do nagrody Grammy „Running Up That Hill”, narracyjny „Cloudbusting”, „Experiment IV” oraz film „The Line, the Cross and the Curve”, również nominowany do Grammy.

28. Long Distance, reż. Michael Frei, Szwajcaria 2024

Mucha wzbija się w powietrze, by spotkać bliskiego przyjaciela.

Michael Frei – urodzony w 1987 roku w Appenzell, to filmowiec i artysta. Jego filmy animowane zdobyły liczne nagrody na międzynarodowych festiwalach. „Plug & Play” (2015) oraz „Kids” (2019) zostały obejrzane przez miliony widzów w internecie. Jego interaktywne dzieła są prezentowane na całym świecie, a sam Michael jest regularnie zapraszany do opowiadania o swojej twórczości. Jest współzałożycielem firmy produkcyjnej Playables z siedzibą w Zurychu.

29. Matta and Matto, reż. Bianca Caderas, Kerstin Zemp, Szwajcaria 2023

W dystopijnym świecie, w którym dotyk jest zakazany, Matta i Matto oferują schronienie samotnym w Hotelu Vaip. W zwodniczym labiryncie umysłowo zakrzywiających pokoi ich przejściowego hotelu najgłębsze pragnienia zostają spełnione, a nawet przekroczone, lecz wszystko ma swoją cenę.

Bianca Caderas (ur. 1990) z Bazylei i Kerstin Zemp (ur. 1993) z Lucerny ukończyły z powodzeniem studia licencjackie z animacji 2D w Lucerne School of Art & Design w 2017 roku, prezentując swój film dyplomowy „Living Like Heta” (współreżyserowany z Isabellą Luu). Film ten był pokazywany na licznych festiwalach animacji na całym świecie, w tym na SHORTSHORTS (Tokio), Animafest (Zagrzeb) oraz Warsaw Film Festival. „Living Like Heta” zdobył nagrodę High Swiss Risk Award na Fantoche 2017 oraz Innerschweizer Filmpreis w 2019 roku. Po ukończeniu studiów obie wyjechały za granicę: Bianca do Hamburga, by studiować film, a Kerstin pracowała w Irlandii jako niezależna ilustratorka i animatorka. W 2020 roku Bianca ukończyła film „Jeroboam” jako scenarzystka i reżyserka – projekt powstał we współpracy z Kerstin. „Matta and Matto” (2023) to ich drugi wspólnie wyreżyserowany film krótkometrażowy.

30. Mee and Burd, reż. Greg McLeod, Wielka Brytania 2023

Pooperacyjny kryzys egzystencjalny inspiruje animatora do stworzenia filmu o pooperacyjnym kryzysie egzystencjalnym.

Greg McLeod rysuje rzeczy nieruchome i te, które się poruszają. Niektóre z jego filmów animowanych zdobyły nagrody (BAFTA), inne nie. Współpracował z wieloma wspaniałymi ludźmi i organizacjami. Z Edgarem Wrightem, Stewartem Lee, Adamem Buxtonem, Sarą Pascoe, a także z Disneyem, ITV, BBC, Aardman i Nickelodeon. Ostatnio razem z bratem stworzył 40-odcinkowy serial (po 7 minut każdy) pt. „Circle Square” dla Milkshake C5 – pomysł, który zaprojektowali, napisali i wyreżyserowali wspólnie. Opublikowali również cztery książki z serii „Knight Sir Louis”. Ilustracje Grega obejmują zarówno eksperymentalne projekty osobiste, jak i prace komercyjne, projektowanie produktów, książki oraz rysunki na patyczkach po lizakach – za które zresztą otrzymał nagrodę. Lubi być zajęty. Gra też na perkusji.

31. Mont Noir, reż. Erika Haglund, Jean-Baptiste Peltier, Francja 2024

W Mont Noir Marguerite doświadcza trzech dotkliwych strat: najpierw umiera jej matka, potem pies, a następnie niania. Dziewczynka dorasta samotnie, a jej głównymi towarzyszami stają się zwierzęta i przyroda. Z czasem postanawia zostać pisarką.

Erika Haglund – urodzona w 1974 roku we Francji. Karierę rozpoczęła jako montażystka, pracując przy wielu filmach fabularnych i dokumentalnych. Równolegle zawsze pisała i reżyserowała własne filmy, w których często pojawiają się kobiece bohaterki szukające swojego miejsca w świecie. Obecnie pracuje nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym „Perla”, współtworzonym z Benjaminem Serero. Jest także w fazie postprodukcji filmu dokumentalnego „Boréales”, w którym wraca do dzieci, które były bohaterami jej wcześniejszego filmu „Ces enfants sur mon chemin” – dziś już niemal dorosłe.

Jean-Baptiste Peltier – urodzony w 1990 roku w Paryżu, reżyser i twórca filmów animowanych. Po ukończeniu studiów z zakresu kina animowanego w ESAAT w Roubaix, kontynuował edukację w prestiżowej École des Arts Décoratifs de Paris, gdzie w 2015 roku uzyskał tytuł magistra. Jego film dyplomowy „The First Who Saw the Humpbacked Camel” został zaprezentowany na festiwalu w Annecy w 2016 roku i zdobył nagrodę za najlepszą ścieżkę dźwiękową na PIAFF w tym samym roku. Jego twórczość skupia się na malarstwie oraz wrażeniowym podejściu do kina i projektowania dźwięku.

32. Mother of Dawn, reż. Clara Trevisan, Belgia, Brazylia, Finlandia, Portugalia 2024

W pustce nocy głodne stworzenie wyrusza na poszukiwanie pożywienia, podtrzymując codzienny cykl.

Clara Trevisan – brazylijska artystka wizualna mieszkająca w Porto Alegre, której twórczość koncentruje się głównie na animacji i ilustracji. Jej artystyczne poszukiwania skupiają się wokół fantastyki i świata wyobraźni. W 2024 roku ukończyła studia magisterskie w ramach programu Re:Anima Joint Masters, realizując krótkometrażowy film „Mãe da Manhã” („Matka Świtu”), będący jej debiutem reżyserskim i pierwszym doświadczeniem z techniką animacji poklatkowej.

33. My Mom, reż. Agnieszka Popińska, Polska 2024

To będzie film o mojej mamie... a właściwie o tym, co chciałabym jej powiedzieć. Krótka, humorystyczna opowieść o kłótniach, dorastaniu oraz relacji matki i córki.

Agnieszka Popińska – animatorka i reżyserka filmów krótkometrażowych, urodzona w 2001 roku we Wrocławiu, obecnie studentka animacji w Szkole Filmowej w Łodzi.

34. On Weary Wings Go By, reż. Anu-Laura Tuttelberg, Estonia 2024

Zimowy poemat o nordyckiej naturze. Słońce wędruje nisko, dni stają się coraz krótsze. Ptaki odlatują na południe, porcelanowe zwierzęta i owady kryją się przed mroźnym wiatrem i śniegiem. Tylko mała porcelanowa dziewczynka błąka się po opuszczonym krajobrazie bez wyjścia.

Anu-Laura Tuttelberg ukończyła Estońską Akademię Sztuk Pięknych w 2013 roku z tytułem magistra animacji, specjalizując się w technice poklatkowej. Jej film dyplomowy Fly Mill zdobył 20 nagród na całym świecie. Pierwszy film po studiach, „On The Other Side Of The Woods”, miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Animacji w Annecy i zdobył 12 nagród na 85 festiwalach. „Winter in the Rainforest”, pierwszy z trylogii poświęconej naturze, miał premierę w Annecy w 2019 roku, zdobywając 13 nagród festiwalowych i Estońską Nagrodę Funduszu Kultury. Anu-Laura, znana również z pracy przy scenografii w filmach poklatkowych, została nagrodzona Estońską Nagrodą Filmową i Telewizyjną za Najlepszą Scenografię w 2022 roku. Uczy animacji w swojej uczelni, z której otrzymała dyplom.

35. Ordinary Life, reż. Yoriko Mizushiri, Francja, Japonia 2025

Zwyczajne życie powtarza się każdego dnia. Następstwo chwil, które odtwarzamy raz za razem, nigdy nie jest takie samo – wszystko się zmienia i chwieje. W momencie, gdy coś dotykamy, nasza świadomość może przenieść się w miejsce, które nie istnieje ani w przeszłości, ani w przyszłości. W niepewnym i oscylującym świecie tylko uczucie ciała stykającego się z czymś, istniejące wyłącznie w tej obecnej rzeczywistości, może być rozpoznane jako „teraz”. Ta chwila jest piękna.

Yoriko Mizushiri (ur. 1984) tworzy animacje, w których używa części ciała oraz codziennych przedmiotów jako motywów do zmysłowego, dotykowego wyrazu. Oprócz realizacji filmów krótkometrażowych zajmuje się również produkcją teledysków, reklam i filmów do instalacji artystycznych. Jej filmy były pokazywane i nagradzane na festiwalach na całym świecie. Film Anxious Body, ukończony w 2021 roku, miał premierę w konkursie Directors’ Fortnight na 74. Festiwalu Filmowym w Cannes i zdobył 15 międzynarodowych nagród.

36. Pear Garden, reż. Shadab Shayegan, Niemcy 2024

Sześcioletnia Lily odwiedza swoją babcię po tym, jak przeszła ona mastektomię i nie ma już piersi. W nocy Lily odkrywa, że cień babci wciąż ma piersi. Dziewczynka podąża za cieniem, próbując odzyskać piersi dla swojej babci.

Shadab Shayegan – urodzona w Teheranie, w Iranie. W wieku 18 lat przeprowadziła się do Wiednia, aby studiować kompozycję muzyczną na Uniwersytecie Sztuk Performatywnych. Eksperymentując z tworzeniem dźwięków, odkryła zainteresowanie łączeniem obrazu z dźwiękiem, co doprowadziło ją do animacji. Z pasji tej narodziła się decyzja o dołączeniu do klasy animacji i malarstwa na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych w Wiedniu. Aby dalej rozwijać swoje umiejętności, rozpoczęła studia reżyserskie z animacji w Filmakademie Baden-Württemberg w Ludwigsburgu w Niemczech. Tam powstał jej film dyplomowy Pear Garden, który trafił na listę kandydatów do nagrody BAFTA dla studentów.

37. Percebes, reż. Alexandra Ramires, Laura Gonçalves, Portugalia 2024

Na tle morza i miejskiego krajobrazu Algarve, śledzimy pełen cykl życia wyjątkowego skorupiaka zwanego PERCEBES, czyli trzonkowca. Od jego powstania aż do momentu pojawienia się na talerzu, w tej podróży przemierzamy różne konteksty, które pozwalają lepiej zrozumieć ten region i jego mieszkańców.

Alexandra Ramires i Laura Gonçalves, po ukończeniu Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Lizbonie, rozpoczęły pracę w filmie animowanym w 2009 roku. Od tego czasu ich drogi stale się przeplatały. Były częścią zespołów technicznych w różnych filmach, reżyserowały razem i osobno, a ostatnio zaczęły także produkować filmy. Obie wierzą w siłę współpracy. Są dwoma z sześciu założycieli BAP – studia animacji będącego spółdzielnią twórców animacji, które od 2013 roku jest ich domem do tworzenia i realizacji filmów, współpracując z innymi uznanymi na arenie międzynarodowej autorami. Razem stworzyły filmy „Água Mole” (2017) i „Percebes” (2024). Indywidualnie: Alexandra wyreżyserowała „Elo” (2020), a Laura – „Three Weeks in December” (2012) oraz „The Garbage Man (2022”). Ich filmy zajmują ważne miejsce na festiwalach oraz zdobywają uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą.

38. Pillow talks, reż. Amandine Vautrin, Belgia 2024

Rozmowy Luny, kobiety, która doświadczyła przemocy ze strony byłego chłopaka, z mężczyznami, z którymi sypia.

Amandine Vautrin – Rysunek jest moim medium wyrazu od dzieciństwa. Zafascynowana animacją i różnorodnością techniczną, jaką oferuje, w 2021 roku rozpoczęłam naukę w LaCambre po studiach z zakresu sztuki i nauczania we Francji. Obecnie wykorzystuję film animowany jako narzędzie do budzenia świadomości, opierając się na własnych doświadczeniach, uczuciach i emocjach.

39. Radix, reż. Anne Breymann, Niemcy 2025

Dwa stworzenia spotykają się na drzewie. Ich spotkanie sięga głęboko do korzeni i jeszcze dalej.

Anne Breymann jest artystką, reżyserką filmów animowanych oraz twórczynią lalek do animacji poklatkowej, mieszkającą w Berlinie. Tworzy fantasmagoryczne miniaturowe światy, które ożywia w animacji, rzeźbie oraz dioramie. Jej krótkometrażowe filmy animowane były prezentowane i nagradzane na licznych festiwalach filmowych na całym świecie.

40. Shadows, reż. Rand Beiruty, Jordania 2024

W zatłoczonym lotnisku Ahlam, 14-letnia matka, ucieka z Bagdadu – jedynego miejsca, które w swoim życiu znała. Walcząc z czyhającymi cieniami, wspomina swoją podróż ku odzyskaniu swojego życia.

Rand Beiruty jest pisarką, reżyserką oraz współzałożycielką Shaghab Films, firmy produkcyjnej z siedzibą w Ammanie w Jordanii. Posiada doktorat z zakresu reprezentacji i filmów partycypacyjnych, uzyskanego na Film University Babelsberg KONRAD WOLF. Beiruty jest absolwentką Berlinale Talents, Beirut Talents, Rotterdam Lab, Locarno Documentary School, ANIDOX:LAB, Film Leader Incubator Asia, Documentary Campus oraz Ji.hlava Academy. Prezentowała swoje projekty na międzynarodowych platformach i otrzymała nagrody m.in. od Tribeca Film Institute, Mifa Animation du Monde, Arab Cinema Center oraz European Network of Young Cinema. Jej pierwszy pełnometrażowy film dokumentalny „TELL THEM ABOUT US” zdobył nagrodę za najlepszą prezentację na Reception of German Film Schools oraz stypendium Haus Am See. Film miał światową premierę na CPH:DOX 2024 i zdobył nagrodę ECFA dla najlepszego europejskiego filmu dokumentalnego dla młodej widowni na 64. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Zlínie.

41. Stale Smoke, reż. Arthur Jamain, Francja 2023

Czy możemy powiedzieć własnej matce, że zostaliśmy seksualnie zaatakowani przez naszego brata? Oczywista odpowiedź powinna brzmieć „tak”, jednak niewielu zrywa milczenie. Pytanie, które sobie zadajemy, brzmi: „Dlaczego o tym nie mówimy?”

Jako przeciętny uczeń, dobry z matematyki, kontynuuję naukę w szkole inżynierskiej. Przerywam ją w połowie pierwszego roku. Nie potrafię zrozumieć, dokąd zmierzają moje studia. Pracuję przy przeprowadzkach i w cateringu. Rodzice proszą mnie, żebym znalazł nową szkołę, muszę podjąć decyzję. Idę na dzień otwarty do szkoły na kierunku inżynierskim. Wchodzę do klasy i rozumiem, że nie będzie dla mnie możliwe kontynuowanie takiego typu studiów. Musiałem wybrać radykalnie inną profesję, a przede wszystkim podjąć wybór, który pochodzi ode mnie. Zaczynam zajmować się animacją. Nigdy wcześniej nie rysowałem, poza rysunkami patyczkowych ludzików. Potrzebowałem dwóch lat szkolenia uzupełniającego w Atelier de Sèvres School. Udało mi się dostać do ASA School. Rysowanie nie stało się moją pasją, odnajduję się w animacji poklatkowej. Moje staże w drugim roku przy filmach „Canard” Élie CHAPUIS oraz „Electra” Darii KASHCHEEVEJ potwierdziły mi to. Naturalnie wybieram więc animację poklatkową jako technikę do mojego filmu dyplomowego.

42. Still Here, reż. Gabriel Osorio, Ekwador 2024

Lata po doświadczeniu straty brata, Zoe decyduje się otworzyć przed ostatnim członkiem swojej rodziny: jej ojcem.

Gabriel Osorio to artysta postaci 2D i animator, który ukończył Universidad San Francisco de Quito w 2024 roku. Swoją artystyczną karierę rozpoczął od ilustracji. Podczas studiów skupił się na doskonaleniu techniki rysunku oraz zgłębianiu animacji tradycyjnej. Pasja do opowiadania historii za pomocą sztuki poprowadziła go do stworzenia swojego krótkometrażowego filmu „Still Here”, który zrealizował w całości – od scenariusza po postprodukcję.

43. Swifts, reż. Ada Napiórkowski, Estonia 2024

Jak co roku jerzyki wracają do swoich domów w „dzielnicach sypialnianych”. Jednak w tym roku ludzie zniknęli, pozostawiając po sobie jedynie duchy.

Ada Napiórkowski to polska reżyserka animacji mieszkająca w Estonii. Swoją twórczą drogę rozpoczęła jako graficzka. W 2024 roku ukończyła studia magisterskie z animacji na Estońskiej Akademii Sztuk, skupiając się na filmie animowanym i kinie. Jej praktyka artystyczna opiera się na procesie twórczym i skłania się ku eksperymentom. Fascynują ją faktury i symbole, nieustannie poszukuje nieszablonowych, a zarazem angażujących opowieści.

44. The Car that came back from the Sea, reż. Jadwiga Kowalska, Polska 2023

Pełni wigoru i frywolności, sześcioro przyjaciół jedzie małym, wgniecionym samochodem nad polskie wybrzeże Bałtyku i z powrotem. Podczas ich podróży rozpada się zarówno samochód, jak i kraj. Mimo to życie toczy się dalej. Ich wyprawa przeplata się ze wspomnieniami i migawkami z przeszłości.

Jadwiga Kowalska – Urodzona w 1982 roku w szwajcarskim Bernie. Obywatelstwo szwajcarskie i polskie. Jadwiga Kowalska studiowała animację i ilustrację w HSLU (Hochschule Luzern, Kunst & Design) oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Otrzymała liczne nagrody za swoje filmy i książkę obrazkową, m.in. na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen oraz Szwajcarską Nagrodę Filmową «Quartz 2009» za najlepszy film animowany za „TÔT OU TARD” (2008), a także na Festiwalu Filmowym w Locarno za „THE BRIDGE OVER THE RIVER” (2016).

45. The Girl Who Cried Pearls, reż. Chris Lavis, Maciek Szczerbowski, Kanada 2025

W Montrealu, na początku XX wieku, biedny chłopiec zakochuje się w dziewczynce, której smutek przemienia się w perły. Sprzedaje je bezwzględnemu pracownikowi lombardu, który zawsze pragnie więcej. Skuszony chciwością chłopiec musi wybrać między miłością a bogactwem. Ten wybór może skazać jego duszę potępienie. Od nominowanego do Oscara zespołu Chrisa Lavisa i Macika Szczerbowskiego („Madame Tutli-Putli”), ten starannie wykonany film jest świadectwem magii animacji poklatkowej. Z ręcznie wykonanymi lalkami, hipnotyzującym narratorem Colmem Feore oraz niepokojącą ścieżką dźwiękową Patricka Watsona, „The Girl Who Cried Pearls” to ponadczasowa przypowieść o pożądaniu, oszustwie i cenie niewinności.

Chris Lavis i Maciek Szczerbowski (Clyde Henry Productions) są nagradzanymi scenarzystami, reżyserami i animatorami. Ich pierwszy film, „Madame Tutli-Putli” (NFB), został wyróżniony nominacją do Oscara za najlepszy krótkometrażowy film animowany (2007).
Lavis i Szczerbowski zaadaptowali także „Higglety Pigglety Pop!” Maurice’a Sendaka (NFB, Warner Brothers), gdzie reżyserowali Meryl Streep. W 2016 roku duet otrzymał nominację do nagrody Canadian Screen Awards za najlepsze kierownictwo artystyczne za pracę nad filmem pełnometrażowym Guya Maddina „The Forbidden Room”. W 2017 roku świętowano 20 lat ich twórczości retrospektywami w Cinémathèque Québécoise (Montreal) oraz na Międzynarodowym Festiwalu Animacji w Annecy we Francji. W 2019 roku stworzyli film VR „Gymnasia” (Felix & Paul, NFB), unikalne połączenie rzeczywistości wirtualnej i animacji poklatkowej, który miał premierę na Tribeca Film Festival i zdobył liczne nagrody, w tym Canadian Screen Award za najlepsze doświadczenie immersyjne. Niedawno współpracowali z Compulsion Games z Montrealu oraz X-Boxem przy realizacji krótkiego stop-motionowego wprowadzenia do gry „South of Midnight”.

46. The mustached clown circus, reż. Ana Comes, Tomás Alzogaray Vanella, Paz Bloj, Argentyna 2025

W kraju Ameryki Łacińskie, dziecięcy zeszyt opowiada serię przerażających wydarzeń, które miały miejsce w Cyrku Wielkich Wąsatych Klaunów. Przedstawiona jako dziecięca opowieść grozy, historia ukazuje, jak w cyrku wykonywano sztuczki i tortury. Namiot wypełniony był cynicznymi i perwersyjnymi aktami, w których Wielcy Wąsaci Klauni bawili się, sprawiając, że ludzie znikali, w towarzystwie treserów zwierząt i ich stworzeń, gotowych terroryzować młode ofiary, lub wykonując śmiertelnie niebezpieczne akrobacje. Surowym i prostym językiem film przypomina niektóre z wydarzeń, które miały miejsce podczas ostatniej dyktatury wojskowej w Argentynie, oferując intymną refleksję nad najnowszą historią kraju.

Ana Comes jest niezależną reżyserką, animatorką i prowadzącą warsztaty. Studiowała film na Narodowym Uniwersytecie w Córdobie, a swoje umiejętności doskonaliła w Cineclub La Quimera. Jej prace były prezentowane na festiwalach krajowych i międzynarodowych, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Jest reżyserką studia Bicha Animación i obecnie pracuje nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem niefikcyjnym „Notas para prácticas incendiarias”.

Tomas Alzogaray Vanella – Artysta multidyscyplinarny i menedżer kultury (Argentyna-Meksyk). Studiował sztuki plastyczne i teatr na Narodowym Uniwersytecie w Córdobie. Jego prace były prezentowane zarówno na wystawach indywidualnych, jak i zbiorowych podczas festiwali krajowych i międzynarodowych. Pracował jako scenograf filmowy, producent, scenograf teatralny, aktor i reżyser teatralny. Prowadził projekty artystyczne i edukacyjne związane ze sztuką, polityką i zdrowiem psychicznym. Z radością rysuje, produkuje i koordynuje działania Centrum Kulturalnego La Carpintería w Córdobie w Argentynie.

Paz Bloj – Absolwentka kierunku Film i Telewizja na Uniwersytecie Narodowym w Córdobie (UNC), pracuje jako reżyserka artystyczna, scenografka i projektantka środowisk w filmie, reklamie i serialach animowanych. Jako reżyserka i animatorka znana jest ze swojej pracy z techniką animacji poklatkowej z wykorzystaniem systemów cząsteczek. Wśród jej projektów animowanych znajdują się „El Zeide” (2010, INCAA), „Desarma y Sangra” (2015), „Panic Point” (2017), serial „Leyendas a Contraluz” (2012), „Fauna” (koprodukcja z Peru) oraz „La Hora de las Piedras” (2020, INCAA). Obecnie kieruje studiem Bicha Animación.

47. The Weed's Gardener, reż. Assia Kovanova, Bułgaria 2025

Dwóch starych przyjaciół i sąsiadów (ogrodnik i kret) na łonie natury czeka na wiatr, który pomoże im spełnić absurdalne marzenie.

Assia Kovanova – reżyserka filmów animowanych, scenarzystka, producentka, ilustratorka i projektantka. Urodzona w Sofii w 1973 roku. Ukończyła Narodową Akademię Teatralną i Filmową z tytułem magistra reżyserii animacji, specjalizując się w dziedzinie kinematografii filmowej i telewizyjnej. Prowadziła cykl wykładów na temat projektowania animacji na Wolnym Uniwersytecie w Warnie w Bułgarii. Ilustratorka i projektantka książek oraz czasopism. Członkini ASIFA i Związku Bułgarskich Filmowców. Od 2011 roku pełni funkcję dyrektorki artystycznej i projektantki Światowego Festiwalu Filmu Animowanego – Warna.

48. Todos los futuros, reż. Bárbara Cerro, Francja 2024

Na planecie Gasto noc jest wieczna. „Todos los futuros” opowiada o przybyciu i ewolucji ludzkości na tej fikcyjnej planecie.

Bárbara Cerro to argentyńska reżyserka filmowa i reżyserka animacji mieszkająca w Buenos Aires. Ukończyła projektowanie obrazu i dźwięku na UBA oraz studiowała film dokumentalny. Jej nagradzane prace były prezentowane na międzynarodowych festiwalach, takich jak Berlinale, Annecy czy Ottawa International Animation Festival. Często zapraszana jest jako jurorka lub prelegentka na różnych wydarzeniach, m.in. GLAS Animation i Ventana Sur. Bárbara jest także założycielką i dyrektorką dorocznego BITBANG Festival – festiwalu animacji, gier wideo i sztuki cyfrowej, który od 2015 roku odbywa się w Buenos Aires.

49. Wildflower, reż. Carina Pierro Corso, Portugalia 2023

Poczucie pustki, niespokojny umysł i dwa skrawki ziemi. Co rodzi się z próżni, która je łączy? „Wildflower” to poetycki esej o tym, co niechciane, o braku kontroli i dualizmie, który stara się zbadać różne możliwości interakcji między człowiekiem a nieokiełznaną stroną natury.

Carina Pierro Corso jest artystką wizualną, animatorką i reżyserką. Ukończyła studia licencjackie na kierunku Sztuki Wizualne na IA-UNICAMP* oraz studia magisterskie z zakresu Dźwięku i Obrazu ze specjalizacją w animacji na EA-UCP**. Jest reżyserką krótkometrażowego filmu „tudo que fica na superfície morre” (2021), który zdobył Prêmio Nacional da Animação w 2022 roku jako „najlepszy film studencki”. Stworzyła także animację „please touch / please touch”, prezentowaną jako instalacja artystyczna na Panorama #22 oraz Porto Femme 2023.

50. WINDOWS FROM THE SOUTH, reż. Eugen Bilankov, Chorwacja 2024

Film o rozstaniu. Narracja rozwija się poprzez rozmowy autora z jego wieloletnim partnerem i podąża za kontemplacją końca dziewięcioletniego związku romantycznego. Warstwa dźwiękowa filmu zbudowana jest przy użyciu technik dokumentalnych, natomiast animacja ilustruje psychiczne i emocjonalne przestrzenie tych rozmów o rozstaniu. Aby oddać przypadkowość podświadomych myśli i stanów emocjonalnych, autor eksperymentuje z obrazem, wprowadzając elementy surrealizmu, tworząc asocjacyjne połączenia między kadrami. Film stanowi refleksję nad podwójną funkcją twórczego działania: skompresowaniem i zarchiwizowaniem fragmentu osobistej historii w medium filmu oraz użyciem go jako formy terapeutycznej autoekspresji i eksperymentu.

Eugen Bilankov urodził się w 1995 roku w Splicie. Jego artystyczna droga zaczęła się od udziału w warsztatach filmowych w Cinema Club Split, po ukończeniu szkoły średniej. W 2017 roku ukończył Akademię Sztuk w Splicie na kierunku film i wideo. Następnie kontynuował edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu na kierunku film animowany, który ukończył w 2023 roku. Od 2016 roku pracuje jako twórca wideo.

51. Wormwood, reż. Matthieu Dupille, Binlin Xie, Alexander Vanderplank, Ninon Quemener, Philémon Martin, Chenhe Liu, 2024

W dniu, w którym znika promieniowanie, Simon pędzi do serca strefy, zabierając ze sobą swoją koleżankę Agathe, w nadziei na odnalezienie utraconej przeszłości.

Matthieu Dupille jest reżyserem filmów animowanych, absolwentem ENSAV La Cambre oraz studiów magisterskich CRFA w Gobelins Paris.

Binlin Xie – Po uzyskaniu licencjatu z animacji, Binlin pracowała nad ilustracjami, tłami i reklamami animowanymi dla kilku studiów, przygotowując jednocześnie portfolio na konkurs do Gobelins. W 2022 roku rozpoczęła studia magisterskie z animacji w Gobelins.

Alexander Vanderplank – Wychowany na Wyspie Man. Ukończył licencjat z animacji w Szkocji, a następnie przeniósł się do Paryża, by rozpocząć studia magisterskie w Gobelins Paris. Specjalizuje się w koncepcjach i malowaniu teł.

Ninon Quemener – Po uzyskaniu matury na profilu literackim, rozpoczęła naukę w DNMADE w szkole Estienne na kierunku animacji 2D, specjalizując się w dokumencie i ilustracji. Po ukończeniu studiów zaczęła pracę w studiu animacji na planach filmowych, a następnie została przyjęta na studia magisterskie z projektowania i produkcji w Gobelins, które ukończyła w 2024 roku.

Philémon Martin – Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości z zakresu sztuk użytkowych w szkole Boulle, Philémon zapisał się do szkoły Estienne, gdzie przez trzy lata studiował animację 3D. Następny rok spędził pracując w różnych studiach jako inbetweener 2D, a później jako grafik 3D. Równocześnie przygotowywał się do egzaminów wstępnych do szkoły Gobelins, gdzie w 2022 roku został przyjęty na studia magisterskie z projektowania i produkcji filmów animowanych.

Chenhe Liu jest rysownikiem storyboardów i animatorem, obecnie studiuje animację postaci i reżyserię filmów animowanych na studiach magisterskich w Gobelins w Paryżu. Pochodzi z Shenzhen w Chinach, a obecnie mieszka w Paryżu.

Do tych filmów dołączy jeszcze jeden pretendent do nagród, a jego wybór należy do Was! Podczas pokazów Animatora bez selekcji publiczność zdecyduje, który tytuł dołączy do walki o Grand Prix. Animator bez selekcji odbędzie się między 6 a 8 czerwca w Kinie Muza.