SET I - SMAK

W latach 90. 8-letnia Agata opuszcza Polskę i wyjeżdża do Belgii. Jej perspektywa przekształca rzeczywistość migracyjną w doświadczenie inicjacyjne. 
 
Sylwia Szkiłądź jest reżyserką krótkometrażowych filmów animowanych. Urodziła się w 1987 roku na Podlasiu, które opuściła w wieku 8 lat wraz z rodzicami, by zamieszkać w Brukseli. Podlasie jednak było i pozostaje jednym z jej najważniejszych źródeł artystycznej inspiracji. Wśród jej produkcji filmowych znajdują się: „Limaçon et caricoles” (2012) współreżyserowany z Nimem Gamboą, „La Soupe aux fraises” (2014) oraz „Le Renard minuscule” (2015) współreżyserowany z Aline Quertain. Pracuje jako freelancerka przy różnych formach animacji: teledyskach współtworzonych z Jessicą Poon – „The Skeleton band”, „The Midnight Secret socks party”, animacjach stworzonych z Marion Sellenet do serii „Les Chroniques végétales”. Dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem w dziedzinie animacji z dziećmi i dorosłymi, organizując warsztaty w ośrodkach i szkołach. Obecnie mieszka i pracuje w Belgii, Francji i Polsce. 

Na tle morza i miejskiego krajobrazu Algarve, śledzimy pełen cykl życia wyjątkowego skorupiaka zwanego PERCEBES, czyli trzonkowca. Od jego powstania aż do momentu pojawienia się na talerzu, w tej podróży przemierzamy różne konteksty, które pozwalają lepiej zrozumieć ten region i jego mieszkańców.

Alexandra Ramires – Po ukończeniu Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Lizbonie, Alexandra wraz z Laurą rozpoczęły pracę w filmie animowanym w 2009 roku. Od tego czasu ich drogi stale się przeplatały. Były częścią zespołów technicznych w różnych filmach, reżyserowały razem i osobno, a ostatnio zaczęły także produkować filmy. Obie wierzą w siłę współpracy. Są dwoma z sześciu założycieli BAP – studia animacji będącego spółdzielnią twórców animacji, które od 2013 roku jest ich domem do tworzenia i realizacji filmów, współpracując z innymi uznanymi na arenie międzynarodowej autorami. Razem stworzyły filmy „Água Mole” (2017) i „Percebes” (2024). Indywidualnie: Alexandra wyreżyserowała „Elo” (2020), a Laura – „Three Weeks in December” (2012) oraz „The Garbage Man (2022”). Ich filmy zajmują ważne miejsce na festiwalach oraz zdobywają uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. 

Ten poetycki dialog rozgrywa się między młodą dziewczyną a jej zmarłym pradziadkiem, splatając obrazy z niemieckiego miasteczka, do którego został wysłany do obozu pracy podczas II wojny światowej, z delikatną narracją, gdy dziewczyna pisze list. Przeszłość płynnie miesza się z teraźniejszością, a przebłyski wspomnień przeplatają się z momentami zapomnienia. Leo Sokolosky, adresat listu, to duch przyjaciela pradziadka z obozu, który pełni mistyczną rolę łącznika między jej światem a jego. Film porusza pytania o ideały we współczesnym świecie i wyraża tęsknotę za kimś bliskim, kto już odszedł. 
 
Weronika Szyma – reżyserka animacji. Urodzona w 1996 roku w Warszawie. Absolwentka studiów magisterskich z animacji w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Autorka filmów krótkometrażowych, m.in. "Blue" (2023), "Once upon a time in Israel" (2021) i "Lushfulness" (2020). Jej filmy były wybierane i nagradzane na licznych festiwalach filmowych na całym świecie. Pracuje głównie w mediach analogowych. Jej twórczość koncentruje się na feminizmie, ciele, języku, kulturach i konfliktach światowych. 

Czy możemy powiedzieć własnej matce, że zostaliśmy seksualnie zaatakowani przez naszego brata? Oczywista odpowiedź powinna brzmieć tak, jednak niewielu zrywa milczenie. Pytanie, które sobie zadajemy, brzmi: „Dlaczego o tym nie mówimy?” 
 
Przeciętny uczeń, dobry z matematyki, kontynuuję naukę w szkole inżynierskiej. Przerywam ją w połowie pierwszego roku. Nie potrafię zrozumieć, dokąd zmierzają moje studia. Pracuję przy przeprowadzkach i w cateringu. Rodzice proszą mnie, żebym znalazł nową szkołę, muszę podjąć decyzję. Idę na dzień otwarty do szkoły na kierunku inżynierskim. Wchodzę do klasy i rozumiem, że nie będzie dla mnie możliwe kontynuowanie takiego typu studiów. Musiałem wybrać radykalnie inną profesję, a przede wszystkim podjąć wybór, który pochodzi ode mnie. Zaczynam zajmować się animacją. Nigdy wcześniej nie rysowałem, poza rysunkami patyczkowych ludzików. Potrzebowałem dwóch lat szkolenia uzupełniającego w Atelier de Sèvres School. Udało mi się dostać do ASA School. Rysowanie nie stało się moją pasją, odnajduję się w animacji poklatkowej. Moje staże w drugim roku przy filmach „Canard” Élie CHAPUIS oraz „Electra” Darii KASHCHEEVEJ potwierdziły mi to. Naturalnie wybieram więc animację poklatkową jako technikę do mojego filmu dyplomowego. 

Utopijne symboliczne place zabaw z pamięci są połączone ostrym, migotliwym światłem. 
Opis: „Lights, Haze” to poetycki dokument badający ambiwalencję pamięci poprzez prawdziwe miejsca znajdujące się na obrzeżach Tbilisi. Film wykorzystuje światło jako centralny element symboliczny, by wyrazić złożoność tych refleksji. Stworzony z użyciem animacji 2D rysowanej klatka po klatce – zarówno cyfrowej, jak i analogowej – zawiera także sekwencję cyjanotypii, w której klatki zostały naświetlone przy użyciu prawdziwego światła, co dodaje narracji eksperymentalnego i onirycznego charakteru. Film podkreśla skrajną subiektywność w ramach gatunku animowanego dokumentu. 
 
Tata Managadze – urodzona 12 grudnia 1997 roku w gruzińskim Tbilisi. Posiada licencjat z Sztuk Medialnych uzyskany na Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Tbilisi oraz tytuł magistra animacji z programu RE:Anima Joint Masters. 

Sześcioletnia Lily odwiedza swoją babcię po tym, jak przeszła ona mastektomię i nie ma już piersi. W nocy Lily odkrywa, że cień babci wciąż ma piersi. Dziewczynka podąża za cieniem, próbując odzyskać piersi dla swojej babci. 
 
Shadab Shayegan – urodzona w Teheranie, w Iranie. W wieku 18 lat przeprowadziła się do Wiednia, aby studiować kompozycję muzyczną na Uniwersytecie Sztuk Performatywnych. Eksperymentując z tworzeniem dźwięków, odkryła zainteresowanie łączeniem obrazu z dźwiękiem, co doprowadziło ją do animacji. Z pasji tej narodziła się decyzja o dołączeniu do klasy animacji i malarstwa na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych w Wiedniu. Aby dalej rozwijać swoje umiejętności, rozpoczęła studia reżyserskie z animacji w Filmakademie Baden-Württemberg w Ludwigsburgu w Niemczech. Tam powstał jej film dyplomowy Pear Garden, który trafił na listę kandydatów do nagrody BAFTA dla studentów. 

Na nocnym parkingu przy autostradzie zmęczeni podróżni w ciszy odprężają swoje umysły. Krótka chwila spędzona z zupełnie obcymi ludźmi jest pełna samotności, a jednak w jakiś sposób przynosi ukojenie.

Saki Muramoto – Urodzona w Japonii w 1988 roku. Ukończyła Tokijski Uniwersytet Sztuk Pięknych, Wydział Filmu i Nowych Mediów, kierunek Animacja w 2013 roku. Obecnie pracuję jako niezależna reżyserka animacji i ilustratorka.