60’ 14”
Czasami zwykły zakup biletu może przysporzyć wiele stresu - wtedy najlepiej zrobić głębszy wdech na uspokojenie, choć trzeba uważać by nie spuchnąć jak balon. Film o lęku społecznym, migawka emocji towarzyszących nawiązywaniu kontaktu z innymi ludźmi.
Spotkanie ze swoim odbiciem lustrzanym powoduje u młodej dziewczyny chęć poznania swojego ciała. Kiedy niepewność i obrzydzenie przemieniają się w fascynację, rodzi się pożądanie. Zaciera granica między ciałem a umysłem, tym co odbite a prawdziwe. Akt poznania staje się aktem namiętności i pragnienia, ale też agresji i walki. Bohaterka musi stoczyć bój z samą sobą, swoim strachem i zrozumieć swe potrzeby. Czy pełne zjednoczenie ze swoim ciałem może przynieść ukojenie?
Opowieść o kobiecie, która istnieje jako niekompletna forma siebie. Nieświadomie przechodzi przez różne stany emocjonalne i etapy życia. Nagle budzi się jej prawdziwa natura i zmusza do walki o wyzwolenie. Nie wiadomo jednak, czy wygra.
Dziewczyna próbuje ubrać spodnie. Te nie pasują, w ogóle nie dają się zapiąć. Decyduje się natychmiast na restrykcyjną dietę. Żadnych słodyczy, żadnej coca-coli, tylko woda z odrobiną cytryny. Idzie jej dobrze, ale wraz z wagą uchodzi z niej cała radość życia.
Nie ma nic wspanialszego niż obiad z rodziną. Choć przypomina zapętlony scenariusz, który powtarza się w nieskończoność, i choć oprócz jedzenia trzeba przełykać słowa swoich bliskich. Czasem gorzkie. Czasem tak powtarzalne, że chce się wymiotować. Recytowane śpiewająco od wielu długich lat.
Poranek. Kobieta budzi się, podchodzi do okna i zauważa na ulicy swojego chłopaka całującego inną kobietę. Zdezorientowana wybiega z mieszkania, lecz mężczyzny już tam nie ma. Aby go odnaleźć, bohaterka wyrusza w samotną podróż po mieście, które z każdą kolejną uliczką staje się coraz bardziej duszne i nieprzychylne
Młoda dziewczyna emigruje. Funkcjonowanie w obcym środowisku przekształca się w rutynę, a ona sama – we współczesnego Frankensteina. Nowe podejście i wypracowane zachowania przestają pasować do starych nawyków i odziedziczonych po bliskich stereotypów. Bohaterka postanawia wrócić do domu, żeby odzyskać utracone poczucie bezpieczeństwa.
W papierowym domu mieszka dziewczynka, która nigdy nie zaznała rodzinnej miłości. Czarno-biała animacja, która przypomina, że dzieciństwo nie zawsze bywa kolorowe, a niechciane dzieci mierzą się z wyobcowaniem i samotnością.
Główna bohaterka żyje uwięziona w powtarzającym się rytmie miasta. Nawiedzające migawki industrialnego szumu uniemożliwiają jej funkcjonowanie w swojej rutynie. Wyrywa ją z nich księżyc, za którym podąża w głąb lasu, by doświadczyć zupełnie innego świata.
